Mijn hoofd was op vakantie
en de zomer komt er eindelijk aan.
Lieve lezers,
Het is alweer even geleden dat we elkaar hebben gesproken. Mijn fout. Mijn perfectionisme. Mijn streven om van deze nieuwsbrief meer te maken dan het hoeft te zijn. Maar ook: mijn hoofd was op vakantie en de zomer komt er volgende week eindelijk aan. Niet alleen in de uiting van de klimmende temperatuur, maar ook de levering van mijn nieuwe bundel staat gepland voor volgende week. Als dat geen reden is voor de zon om nog een beetje extra te schijnen, weet ik het ook niet.
Ik heb gemerkt dat na het afronden van mijn boek een maand geleden er heel veel gemengde gevoelens waren. Afsluiting, leegte, trots, verdriet, een voorzichtige glimlach maar vooral een allesvernietigend gebrek aan motivatie om nog iets te willen doen. En dat mag, denk ik. Maar soms vergis ik me in dat als eigen ondernemer je ook echt alles alleen moet doen (en dat er dus ook niets gebeurd als je niets doet).
MAAR: volgende week kickstarten we de boel. Er zijn verzendverpakkingen besteld, papier voor het inpakken, stickers, prachtige boekenleggers, een lief kaartje, zingeving en een hand die hopelijk niet gaat krampen van al het signeren.
EN: ik heb er zin in! Ik kan echt niet wachten om die stukje kunst met jullie te delen en ik hoop dat jullie het net zo mooi gaan vinden als dat ik er tijd in heb gestopt. Anders dan mijn eerste boek wordt dit waarschijnlijk de enige druk. Dus mocht je hem willen hebben, koop deze versie. Ik beloof je dat je anders spijt gaat krijgen. Met liefde, natuurlijk.
De pre-order sluit zondag en ook je garantie om een boekenlegger te krijgen. Dus mocht je nog ambities hebben voor als eerste het in je handen krijgen van mijn nieuwe bundel ‘levensverdriet en ander geluk’, klik dan op de onderstaande afbeelding. Je kan hem ook samen kopen met mijn eerste bundel met een kleine korting via de homepage.
Liefs,
Jeroen
PS: vergeet het verhaal niet helemaal onderin! Leesvoer <3
‘Geef me even’ zeg ik met een licht gebroken stem. Op het puntje van mijn tong lag inmiddels een lading aan ongedwongen emoties. Van woede tot afgrijselijk verdriet, ik wist niet wat de overhand zou hebben. Ik voelde het alleen razen, mijn hele lijf stond in de startblokken. Dus ik draaide me om, liep van je weg en begon met ademen. Ademen en tellen. Weer boos. Weer tranen. Terug naar ademen. Terug naar het tellen.
‘Praat alsjeblieft met me’, maar ik voelde dat de stilte je meer zou vertellen dan wanneer ik over mijn eigen woorden zou struikelen. Ik moest sterk zijn. Ik moest mezelf beheersen. Maar onbeheersbaar als ik zo vaak was, kwam het er als een vloedgolf uit. Wat konden we ruzie hebben. Wat konden we elkaar bevechten. En wat konden we het vurig goedmaken.
Het waren niet mijn beste weken. Niet mijn beste maanden en ook sommige jaren betwijfel ik. Maar God, wat leefde ik met je. Al die emoties in hun rauwe vorm. De liefde die we hadden. De angst soms (nee, vaak) om je te verliezen. Het verdriet toen het eenmaal gebeurde. En de ongecontroleerde woede die uitmondde in onze lippen die elkaar op elk slecht moment weer vonden.
Je emoties gaven me leven en ik zwom erin. Niet dat de hevigheid nu mist, ik leef liever wat vaker aan de veilige kant. Maar ik mis soms dat ik het minder voel, het leven nu. Dat het allemaal wat beter te beheersen is. Dat ik minder wil schreeuwen van woede, maar ook van geluk. En dat ik minder vaak de wereld al tranend vervloek.
Laat dat de ambitie zijn. Om weer meer te voelen. Meer emoties. Meer bezieling. Meer van wat door me heen kan razen. Meer van wat ik ben, maar dat ik mezelf ook kan laten bestaan zonder dat jij er bent. Want al die emoties geven me o zo veel leven. En ik wil het beleven.